Δύο κόσμοι που έσπασαν σε χίλια κομμάτια.
Δύο μάτια που κοιτάνε το κενό, την ώρα που
o καπνός απ' το τσιγάρο θολώνει τη μνήμη του.
Τη θυμάται. Θυμάται το άρωμά της.
Θυμάται το βλέμμα της, τις κινήσεις των χεριών της,
τον τρόπο που μιλούσε, το σχήμα των χειλιών της
όταν του χαμογελούσε.
Θυμάται κάτι νύχτες που την είχε αγκαλιά,
που τα μαλλιά έπεφταν στο πρόσωπο της,
κάτι νύχτες που την αγάπησε κρυφά.
Θυμάται εκείνη την φωτιά που έκρυβαν τα μάτια της.
Ύστερα, άχρηστες λέξεις, λόγια που τα πήρε ο αέρας,
υποσχέσεις που ξεχάστηκαν, πράξεις που την πλήγωσαν.
Κάτι βράδια που την είχε στο μυαλό του,
την ερωτευόταν ξανά σε εκείνες τις φωτογραφίες,
που άκουγε την φωνή της στις σιωπές,
που έχανε τον εαυτό του μέσα στους καπνούς των τσιγάρων,
κάτι βράδια που την ψιθύριζε πως την αγαπάει στα όνειρα του.
Μέρες που κυλούσαν δίχως νόημα,
φίλοι που γελούσαν με τα αστεία του,
σώματα που ερωτευόταν στιγμιαία,
ώρες που περνούσαν βιαστικά
και στιγμές που την σκεφτόταν.
Δύο κόσμοι που ενώθηκαν σε ένα κοινό σημείο,
εκείνη την στιγμή που είπε ο ένας στον άλλο σ' αγαπώ.
Εκείνη την στιγμή που δεν την ξεθωριάζει ο χρόνος
δεν την τσαλακώνουν τα χιλιόμετρα και οι θάλασσες που τους χωρίζουν.
Σε αυτή την μικρή λέξη χωράνε και οι δυο τους.
Ίσως αυτό να είναι τελικά η αγάπη.
Μία μικρή στιγμή που το σ' αγαπώ μοιράζεται σε δύο κόσμους
και στέκει ακίνητο πίσω από μάτια που κοιτάζουν το κενό.
