Θα κοιμηθώ με δάκρυα στα μάτια. Θα κλείσω τα φώτα, τις πόρτες, την ψυχή μου. Αυτήν θα την κλειδώσω μέσα στο δωμάτιο, να μην έχει χώρο να δραπετεύσει. Και έτσι που είναι σκοτεινά θα ενοχλήσω την μνήμη μου. Θα την ταλαιπωρήσω ωσότου ξεψυχήσει και με αφήσει επιτέλους ήσυχη. Τα δάκρυα θα κυλάνε δίπλα μου και εγώ θα πείθω τον εαυτό μου πως είναι δυνατός και πως μπορεί να αντέξει κάθε νύχτα από εδώ και πέρα. Θα λέω ψέμματα και θα υπόσχομαι. Θα χάνω με μαθηματική ακρίβεια.
Να είσαι ο εαυτός σου. Τόσο απλό ή τόσο δύσκολο; Ίσως τελικά δεν έχεις μόνο ένα πρόσωπο. Άλλα είναι οι συνθήκες εκείνες που σε αλλάζουν. Είναι οι άνθρωποι που σ' αλλάζουν. Εκείνοι που δεν μπορείς να συγχωρήσεις και εκείνοι που δεν μπορείς εμπιστευτείς. Σε κάνουν πιο σκληρό, πιο άκαρδο, πιο απόμακρο. Σε καταδικάζουν σε έναν εαυτό που μισείς, γιατί δεν μπορεί να τους αγαπήσεις και είσαι σίγουρη πως δεν σ'αγαπούν και εκείνοι.Άνθρωποι παροδικοί; Θα δείξει. Τώρα όμως κατάλαβα. Δεν φταίω εγώ.
