Πες μου πως κάνω λάθος

Που είσαι ; Είχα πει πως θα σε προδώσω. Είχα πει πως αύριο βράδυ θα είμαι εγώ, δίχως ένα εσύ. Και εσύ έτσι απλά το δέχτηκες. Δεν με ρώτησες. Δεν γύρισες να με κοιτάξεις. Δεν γύριζες να μου αλλάξεις γνώμη. Και ήξερα γιατί. Γιατί είχες εκείνη. Που χωρίς να σκεφτείς έβαλες στη θέση μου. Μόνο για να γεμίζεις τα κενά σου. Κενά που ούτε ο ίδιος σου εαυτός δεν μπορεί να γεμίσει. Ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς. Γιατί ποτέ δεν σου έμαθαν με τι γεμίζουν τα κενά. Μάντεψε. Και εμένα το ίδιο. Αυτό είναι που μας κάνει τόσο ίδιους. Τόσο τρομακτικά ίδιους. Αυτή η μοναξιά που δεν ξέρουμε με τι να τη γεμίζουμε. Ψάχνουμε τα φθηνά. Αυτά που τελειώνουν όπως το τσιγάρο που έχεις τώρα ανάμεσα στα χείλη σου. Σαν ένα ακόμη τσιγάρο ανάμεσα σε τόσα. Και αυτά τα τόσα τσιγάρα ανάμεσα σε τόσα πακέτα. 

Αυτό ήμουν για εσένα ; Ένα τσιγάρο ενός πακέτου που τελείωσες σε μία ημέρα; Πες μου. Έχω ανάγκη να ξέρω την αλήθεια. Αυτού του είδους την αλήθεια που δεν τόλμησες ποτέ να ξεστομίσεις. Αυτή την αλήθεια που μόνο εγώ και εσύ θα ξέρουμε. Και ας έχουμε μοιραστεί χιλιάδες πράγματα με άλλους. Αυτή η αλήθεια είναι δική μας και κανείς ποτέ δεν θα τη μάθει.

Ξέρεις, μου λείπεις. Όχι εσύ. Όχι το σώμα σου. Μου λείπει αυτό το κενό που γέμιζες. Όταν ήμασταν μαζί. Και τώρα κάθε φορά που συναντιόμαστε. Ψευδαισθήσεις. Όνειρα και εφιάλτες μπερδεμένα σε μια ιστορία που δεν μπορώ να διακρίνω τέλος. Και αυτό θα μου πεις είναι υπερβολή ; Δεν υπάρχει τέλος ή εμείς δεν το βάζουμε ; Και τι είναι το τέλος και τι είναι η αρχή ; Ποτέ δεν είχαμε αρχή, ποτέ δεν θα έχουμε και τέλος. Και ας καταστραφούμε. Και ας χάσουμε. Και ας μετανιώσω.

Μα πως να μετανιώσω για εσένα. Πες μου πως. Χαμογέλασε μου και πες μου. Πως ;

Πως να πω ότι έκανα λάθος; Γιατί να έκανα λάθος; Και ποιο είναι το σωστό;

Έχεις εκείνη. Την τοποθέτησες στη θέση μου, υπολόγισες πως μπορείς. Γιατί θα μοιάζει. Σ' αγαπάει όπως εγώ, σε θέλει όπως εγώ. Αγάπη που μοιάζει. Αγάπη που είναι σχεδόν ίδια. Σχεδόν όμως. Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι να υπάρξει άλλος. Άλλος που θα βάλω πιο πάνω από εσένα. Άλλος που θα αγαπήσω και θα θέλω πιο πολύ. Άλλος που θα με κάνει να σε ξεχάσω. Και πες μου, πως κάνω λάθος. Πες μου πως δεν υπάρχει άλλος.

Πριν καταλάβεις το ψέμα σου

Σε θέλω ακόμα, μου είπες και εξαφανίστηκες όσο πιο γρήγορα μπορούσες. Πριν καταλάβεις το ψέμα σου και πριν καταλάβεις σε ποιον το ξεστόμιζες αυτό το σε θέλω και αυτό το ακόμα. Ήταν ο μόνος τρόπος για να σε αφήσω να φύγεις και το ήξερες. Και εγώ το πίστεψα. Έστω και για λίγο το πίστεψα. Και το σε θέλω και το ακόμα σου. Σταμάτησα να σ΄αγκαλιάζω, σταμάτησα να σε κοιτάζω, σου χαμογέλασα και σε άφησα να φύγεις. Δεν μπορούσα πια να σε κρατήσω. Και τότε κατάλαβα πως στα λόγια σου δεν υπήρχε ούτε μία αλήθεια. Γιατί αν με ήθελες ακόμα θα έμενες εκεί μαζί μου, θα προσπαθούσες να με κάνεις να γελάσω και θα με έπαιρνες αγκαλιά. Πόνεσα πολύ εκείνο το βράδυ. Σε έβλεπα να φεύγεις και εγώ να μένω πίσω να σε κοιτάζω. Πόνεσα έπειτα πολλά βράδια μετά από εκείνο, που εσύ έφευγες από κοντά μου και εγώ απλά έμενα να σε κοιτώ. Βυθιζόμουν και μετά έβρισκα κάτι να πιαστώ μόνο και μόνο για να μην πνιγώ. Ποτέ δεν με τράβηξες προς τα πάνω. Έμενες να με κοιτάς και να μου λες πως έχω τους φίλους μου. Και τι δηλαδή; Θα συμπλήρωναν το κενό σου ; Θα ήταν όπως εσύ; Όχι έκανες λάθος, Κανένα κενό δικό σου δε συμπληρώνεται από άλλους. Ούτε το θέλω, ούτε το επιτρέπω.  Κι έτσι έμεινα μόνη μου. Όπως πριν. Πριν σε γνωρίσω. Μα αυτή τη φορά δεν μπορούσα να το αντέξω αυτό το μόνη μου. Με πλήγωνε και με έσπρωχνε για να πέφτω και να τσακίζομαι κάθε φορά που εσύ δεν ήσουν εκεί.  Πέρασε ο καιρός μα εσύ δεν μου πέρασες. Ούτε το κενό σου γέμισα, Ούτε βρήκα άλλα ψέμματα πιο ωραία από τα δικά σου για να γεμίζουν τις νύχτες που λείπεις. Και δεν είναι μόνο οι νύχτες που λείπεις. είναι που μου λείπεις, Μερικές φορές αφάνταστα πολύ. 

Μην φύγεις

Μην φύγεις. Μην τολμήσεις να κάνεις ούτε ένα βήμα. Μείνε εδώ. Άσε με να σε κρατήσω. Έτσι όπως κρατάς κάποιον που δεν θέλεις να χάσεις. Με ό,τι δύναμη έχει απομείνει.

Μείνε. Όχι μαζί μου. Όχι δίπλα μου. Όχι για να μου κρατάς το χέρι και να με παίρνεις αγκαλιά όταν πονάω. Μπορώ και μόνη μου πια να πονάω.

Δε σε αφήνω να φύγεις. Δεν σε αφήνω μόνο σου. Θυμάσαι που σου το είχα υποσχεθεί ; Θυμάσαι άραγε ; Εγώ ποτέ δεν το ξέχασα. Ποτέ δεν σε άφησα. Πως θα το κάνω τώρα ;

Πως θα σε αφήσω ; Απάντησέ μου. Εσύ που είσαι πιο δύνατος, πες μου πως εσύ θα με αφήσεις. Και εγώ θα καταλάβω. Αν υπάρχει τρόπος θα τον καταλάβω. Και δε θα πονέσω και δε θα στεναχωρηθώ και δεν θα υποφέρω. Μόνο πες μου.

Πως στα κομμάτια θα το κάνεις ; Και πως στα κομμάτια θα το αντέξεις ; Μπορώ και εγώ να το αντέξω. Μόνο όμως αν τα ξεχάσω όλα. Αν σβήσω ότι απέμεινε να με σκοτώνει τα βράδια που δεν είσαι εδώ. Να τα σβήσω ; Τολμάω άραγε ; Τολμάω εγώ που δεν τόλμησα ποτέ ; Εσένα ρωτώ. Εσένα που με ξέρεις.

Μην φύγεις. Μην τολμήσεις να κάνεις ούτε ένα βήμα. Μείνε εδώ και άσε με να σε κρατήσω. Άσε με να σε βάλω κρυφά για ύπνο και να σε έχω αγκαλιά. Έτσι δεν θα σου λείπω. Άσε με να κλείσω το φως και να σε φιλήσω στο μέτωπο. Άσε με να σε προσέχω.

Μ' αγαπάς ;

Μ' αγαπάς ; Μάλλον όχι μην μου απαντήσεις. Μ' αγαπάς. Με έναν δικό σου ανεξήγητο τρόπο κάπου εκεί ανάμεσα στα δευτερόλεπτα που θα με σκεφτείς με αγαπάς. Κάπου εκεί ανάμεσα σε όλους τους άλλους που περνάν από δίπλα σου, κάπου εκεί ανάμεσα στα τραγούδια που ψιθυρίζεις. Κάπου εκεί ανάμεσα στις στιγμές που ούτε τον εαυτό σου δεν αντέχεις. Είμαι εκεί. Σε μια τυχαία σκέψη που έκανες όταν άκουσες ένα τυχαίο τραγούδι τη στιγμή που τυχαία πέρασες από το μαγαζί που βγαίναμε όταν τυχαία ήμασταν μαζί. Και για αυτό το μαζί που όσο τυχαίο και να ήταν δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Και όποιος προσπαθήσει να μου πει να ξεχάσω δεν κατάλαβε ποτέ πόσο μαζί κάνουν δύο άνθρωποι όταν αγαπηθούν.

Ήσουν εκεί. Οι ώρες έγιναν δευτερόλεπτα και τα δευτερόλεπτα εξαφανίζονται σε ένα ανοιγόκλειμα των ματιών μου. Ήσουν εκεί. Και για λίγο η πληγή σου, αυτή που άφησες πάνω μου, σταμάτησε να πονάει. Με κοιτούσες και προσπαθούσες να θυμηθείς πια είμαι. Τότε ήρθα κοντά σου και σε φίλησα. Είμαι αυτή που δεν ήθελες να χάσεις ψιθύρισε το φιλί μου στο μάγουλό σου. Και χαμογέλασες γιατί θυμήθηκες. Ήταν ωραία εκείνη η διαδρομή.Σου μιλούσα για να έχεις κάτι δικό μου. Μια ιστορία, ένα γέλιο, μια αμηχανία. Ήθελα να στα πω όλα και αρκούσε που ήσουν εκεί. Και κάπου εκεί, σε ένα από αυτά τα δευτερόλεπτα που εξαφανίζονται ήμασταν πάλι μαζί και αρκούσε που δεν ήταν όνειρο. Ήταν ωραία εκείνη η διαδρομή. 

Δρόμος

Κάτι μου θυμίζει αυτός ο δρόμος. Μια ανάμνηση προσπαθεί πάλι να με ρίξει κάτω. Με τραβάει για να πέσω, με παρακαλάει να τη θυμηθώ, με βασανίζει, δε με λυπάται. Άσε με. Φύγε. 

Δεν θέλω να θυμάμαι. Δεν καταλαβαίνει. Μου ψιθυρίζει πως ήσουν εδώ. Σε αυτόν τον δρόμο. Και ήμουν και εγώ μαζί σου. Χαρούμενη και ευτυχισμένη. Μου λέει στο αυτί πως ήμασταν εδώ σε αυτόν τον δρόμο μαζί. Εγώ και εσύ. Δεν την πιστεύω. Πέρασε τόσο καιρός. Δεν πρέπει να ήμασταν μαζί. Είμαι σίγουρη. Ποτέ δεν περπατήσαμε εδώ μαζί. Ίσως ο καθένας χωριστά. Ή ίσως εγώ λίγο πιο πίσω από εσένα. Φύγε, βγες από το μυαλό μου. 

Αναμνήσεις σαν και αυτή πρέπει να καίγονται. Πρέπει να βάφονται μέσα μας και να μην επιστρέφουν ποτέ πίσω. Εσύ όμως επέστρεψες. Πάντα επιστρέφεις. Τίποτα δεν έθαψα. Τα κράτησα όλα για να σε θυμάμαι.

Τώρα θυμήθηκα και αυτόν τον δρόμο. Εμείς ήμασταν τελικά. Μαζί. Με είχες πάρει αγκαλιά και προχωρούσαμε. Είχα ξεχάσει κάτι να σου πω σε εκείνον τον δρόμο εκείνο το βράδυ. Είχα ξεχάσει να σου πω πως σε θέλω. Είχα ξεχάσει να σου πω πως δεν θέλω να φύγεις.