Σε θέλω ακόμα, μου είπες και εξαφανίστηκες όσο πιο γρήγορα μπορούσες. Πριν καταλάβεις το ψέμα σου και πριν καταλάβεις σε ποιον το ξεστόμιζες αυτό το σε θέλω και αυτό το ακόμα. Ήταν ο μόνος τρόπος για να σε αφήσω να φύγεις και το ήξερες. Και εγώ το πίστεψα. Έστω και για λίγο το πίστεψα. Και το σε θέλω και το ακόμα σου. Σταμάτησα να σ΄αγκαλιάζω, σταμάτησα να σε κοιτάζω, σου χαμογέλασα και σε άφησα να φύγεις. Δεν μπορούσα πια να σε κρατήσω. Και τότε κατάλαβα πως στα λόγια σου δεν υπήρχε ούτε μία αλήθεια. Γιατί αν με ήθελες ακόμα θα έμενες εκεί μαζί μου, θα προσπαθούσες να με κάνεις να γελάσω και θα με έπαιρνες αγκαλιά. Πόνεσα πολύ εκείνο το βράδυ. Σε έβλεπα να φεύγεις και εγώ να μένω πίσω να σε κοιτάζω. Πόνεσα έπειτα πολλά βράδια μετά από εκείνο, που εσύ έφευγες από κοντά μου και εγώ απλά έμενα να σε κοιτώ. Βυθιζόμουν και μετά έβρισκα κάτι να πιαστώ μόνο και μόνο για να μην πνιγώ. Ποτέ δεν με τράβηξες προς τα πάνω. Έμενες να με κοιτάς και να μου λες πως έχω τους φίλους μου. Και τι δηλαδή; Θα συμπλήρωναν το κενό σου ; Θα ήταν όπως εσύ; Όχι έκανες λάθος, Κανένα κενό δικό σου δε συμπληρώνεται από άλλους. Ούτε το θέλω, ούτε το επιτρέπω. Κι έτσι έμεινα μόνη μου. Όπως πριν. Πριν σε γνωρίσω. Μα αυτή τη φορά δεν μπορούσα να το αντέξω αυτό το μόνη μου. Με πλήγωνε και με έσπρωχνε για να πέφτω και να τσακίζομαι κάθε φορά που εσύ δεν ήσουν εκεί. Πέρασε ο καιρός μα εσύ δεν μου πέρασες. Ούτε το κενό σου γέμισα, Ούτε βρήκα άλλα ψέμματα πιο ωραία από τα δικά σου για να γεμίζουν τις νύχτες που λείπεις. Και δεν είναι μόνο οι νύχτες που λείπεις. είναι που μου λείπεις, Μερικές φορές αφάνταστα πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου