Κάτι μου θυμίζει αυτός ο δρόμος. Μια ανάμνηση προσπαθεί πάλι να με ρίξει κάτω. Με τραβάει για να πέσω, με παρακαλάει να τη θυμηθώ, με βασανίζει, δε με λυπάται. Άσε με. Φύγε.
Δεν θέλω να θυμάμαι. Δεν καταλαβαίνει. Μου ψιθυρίζει πως ήσουν εδώ. Σε αυτόν τον δρόμο. Και ήμουν και εγώ μαζί σου. Χαρούμενη και ευτυχισμένη. Μου λέει στο αυτί πως ήμασταν εδώ σε αυτόν τον δρόμο μαζί. Εγώ και εσύ. Δεν την πιστεύω. Πέρασε τόσο καιρός. Δεν πρέπει να ήμασταν μαζί. Είμαι σίγουρη. Ποτέ δεν περπατήσαμε εδώ μαζί. Ίσως ο καθένας χωριστά. Ή ίσως εγώ λίγο πιο πίσω από εσένα. Φύγε, βγες από το μυαλό μου.
Αναμνήσεις σαν και αυτή πρέπει να καίγονται. Πρέπει να βάφονται μέσα μας και να μην επιστρέφουν ποτέ πίσω. Εσύ όμως επέστρεψες. Πάντα επιστρέφεις. Τίποτα δεν έθαψα. Τα κράτησα όλα για να σε θυμάμαι.
Τώρα θυμήθηκα και αυτόν τον δρόμο. Εμείς ήμασταν τελικά. Μαζί. Με είχες πάρει αγκαλιά και προχωρούσαμε. Είχα ξεχάσει κάτι να σου πω σε εκείνον τον δρόμο εκείνο το βράδυ. Είχα ξεχάσει να σου πω πως σε θέλω. Είχα ξεχάσει να σου πω πως δεν θέλω να φύγεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου