Σε θέλω, γαμώτο.

Πάντα ήσουν εκεί. Σε μικρές στιγμές, τοποθετημένες στο χρόνο με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να μην μου λείπεις σχεδόν ποτέ. Συνήθως δεν σε ρωτάω τι κάνεις. Δεν σε σπαταλάω σε τυπικότητες. Συνήθως μου παίρνει αρκετή  ώρα για να σε συνηθίσω δίπλα μου. 
Στην αρχή πάντα εύχομαι να φύγεις, να εξαφανιστείς.  Έπειτα κάθεσαι δίπλα μου. Όπως κάθεσαι συνήθως, το  δεξί σου πόδι πάνω στο αριστερό με το αντίστοιχο χέρι να ακουμπάει τον αστράγαλο. Καμπουριάζεις λίγο. Νιώθεις άβολα. Νευριάζεις με χαζομάρες. Θέλεις να σηκωθείς να φύγεις. Τότε ρουφάς λίγο καπνό απ' το τσιγάρο σου και ηρεμείς. Νιώθεις καλύτερα. 
Εγώ δίπλα σου. Να φτιάχνω αμήχανα κάθε τρεις και λίγο τα μαλλιά μου. Να γελάω με πράγματα, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα γελούσα. Να λέω πράγματα, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έλεγα. Να σκέφτομαι εσένα, που υπό κάθε συνθήκη σκέφτομαι. 
Να περνάνε εικόνες απ'το μυαλό μου. Να μυρίζω το άρωμά σου. Να θέλω να σε κοιτάξω στα μάτια και να μην το κάνω. Να σε φοβάμαι. Να γίνομαι όπως εσύ. Να ακουμπάς για μια στιγμή το χέρι μου και 'γω να τραβιέμαι μακριά λες και ακούμπησα φωτιά.  
Να μετανιώνω για σένα. Να μετανιώνω για μένα. Να πιστεύω πως θα αλλάξεις. Να γίνομαι ίδια με σένα. Να νομίζω πως με μισείς. Να εύχομαι να με ήξερες έστω και λίγο. 
Και μετά απ' όλα αυτά να φεύγεις. Εγώ να τρέμω. Να μην μιλάω.ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ. Μείνε λίγο ακόμα. Να φύγουμε μαζί. Να ανοίγεις την πόρτα και να φεύγεις. Να θέλω να σε κρατήσω.Να μην κουνιέμαι. Να λες καληνύχτα. Να χάνω τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Να γίνομαι ξανά εγώ. Τόση ώρα άλλωστε ήμουν εσύ. Δεν σου λέω καληνύχτα. Δεν σε χαιρετώ. Να μένω μόνη.Να προσέχεις...
Πάντα ήσουν εκεί. Σε μικρές στιγμές, τοποθετημένες στο χρόνο με τέτοια ακρίβεια, έτσι ώστε να μην μου λείπεις. Συνήθως δεν σε ρωτάω τι κάνεις. Δεν σε σπαταλάω σε τυπικότητες. Σε αντίθεση με σένα. 
Σε θέλω, γαμώτο..!λέω από μέσα μου, χαμογελάω και συνεχίζω χωρίς αυτό που θέλω.Χωρίς εσένα.

Δεν φταίω

Θα κοιμηθώ με δάκρυα στα μάτια. Θα κλείσω τα φώτα, τις πόρτες, την ψυχή μου. Αυτήν θα την κλειδώσω μέσα στο δωμάτιο, να μην έχει χώρο να δραπετεύσει. Και έτσι που είναι σκοτεινά θα ενοχλήσω την μνήμη μου. Θα την ταλαιπωρήσω ωσότου ξεψυχήσει και με αφήσει επιτέλους ήσυχη. Τα δάκρυα θα κυλάνε δίπλα μου και εγώ θα πείθω τον εαυτό μου πως είναι δυνατός και πως μπορεί να αντέξει κάθε νύχτα από εδώ και πέρα. Θα λέω ψέμματα και θα υπόσχομαι. Θα χάνω με μαθηματική ακρίβεια.

Να είσαι ο εαυτός σου. Τόσο απλό ή τόσο δύσκολο; Ίσως τελικά δεν έχεις μόνο ένα πρόσωπο. Άλλα είναι οι συνθήκες εκείνες που σε αλλάζουν. Είναι οι άνθρωποι που σ' αλλάζουν.  Εκείνοι που δεν μπορείς να συγχωρήσεις και εκείνοι που δεν μπορείς εμπιστευτείς. Σε κάνουν πιο σκληρό, πιο άκαρδο, πιο απόμακρο. Σε καταδικάζουν σε έναν εαυτό που μισείς, γιατί δεν μπορεί να τους αγαπήσεις και είσαι σίγουρη πως δεν σ'αγαπούν και εκείνοι.Άνθρωποι παροδικοί; Θα δείξει. Τώρα όμως κατάλαβα. Δεν φταίω εγώ.

Προϊόν νοθείας

"Είμαστε το προϊόν μιας νοθείας.Καθημερινής, βάρβαρης, ανεξέλεγκτης. Νοθεύουμε τα συναισθήματά μας γιατί έχουμε μάθει να είμαστε αφύσικοι, αποκλεισμένοι από τις ισορροπίες της γης. Νοθεύουμε τη σκέψη μας ανταλλάσοντας την ελευθερία της με την ιδιοτέλεια των προσωπικών κινήτρων. Νοθεύουμε τις σχέσεις μας για να μπορέσουμε να τις διατηρήσουμε άρρωστες, τις βλέπουμε να παραπαίουν, να αποσύρονται, ακόμα και κατά την διάρκεια της ερωτικής τους ένωσης σε μια ηδονή της σιωπής. Και ευχαριστιόμαστε. Νοθεύουμε τον αέρα που αναπνέουμε, την τροφή που καταναλώνουμε, τα ραντεβού που πραγματοποιούμε, την αγάπη που δίνουμε, το χρόνο που υπολείπεται ως το τέλος. Τι ψάχνουμε; Είμαστε εμείς οι ίδιοι; Εμείς οι άλλοι; Τί;"

 ~Σταύρος Σταυρόπουλος

Εγώ

Όχι δεν πολεμάω. Ποτέ μου δεν πολέμησα. Το αντίθετο μάλιστα. Εγκαταλείπω. Χάνω.Συμβιβάζομαι. Δεν διεκδικώ. Δεν απαιτώ. Δεν τολμάω. Προσαρμόζομαι. Ντρέπομαι.Φοβάμαι. Κλαίω.Κλείνομαι στον εαυτό μου. Δεν προσπαθώ να ξεφύγω. Λυπάμαι για μένα.Αναζητώ εσένα.Λέω ψέμματα.Λέω πως δεν ξέρω. Κάνω πως δεν άκουσα.Κλείνω τα μάτια.Γυρίζω αλλού το βλέμμα.Κρύβομαι.Προσποιούμαι.Πονάω.Δεν αντέχω.

Αποφασίζω να αλλάξω.Τότε είναι που σου μοιάζω.Σε μισώ γι'αυτό.Με μισώ πιο πολύ.Πληγώνομαι και έπειτα πληγώνω.Δεν προχωρώ.Κολλάω στο παρελθόν.Ματώνω.Κοιμάμαι.Σιχαίνομαι το φως.Βλέπω εφιάλτες.Είσαι και εσύ εκεί.Πίνω για να ξεχάσω. Σε αναζητώ. Μου λείπεις. Σ' αγαπώ.Δεν σου το λέω.Δεν σου το δείχνω.Καίγομαι.Δεν πρέπει να ξέρεις.Σε διαγράφω.Φεύγω.Δεν σου λέω αντίο.Και αρχίζω πάλι απ'την αρχή.

©Οποιαδήποτε αναπαραγωγή,τροποποίηση,δημοσίευση κειμένων ή  εικόνων αυτού του ιστότοπου,χωρίς την άδεια του δημιουργού,θα θεωρείται κλεψίτυπο και θα διώκεται ποινικά για παραβίαση και εκμετάλλευση προσωπικών και πνευματικών δικαιωμάτων. 

Μονάχα μια ευχή

Αν είχες για απόψε μονάχα μια ευχή,
σε ποιο όνειρο θα διάλεγες να ζήσεις;
Ποιο απωθημένο σου θα έσβηνες;
Σε ποιο καλοκαίρι θα γυρνούσες το χρόνο;
Ποια δάκρυα θα έκρυβες;

Ποιον άνθρωπο θα αναζητούσες;
Ποια φωτογραφία θα χάζευες;
Τι πόρτα θα χτυπούσες;
Ποιο μήνυμα θα έστελνες;

Ποιον εαυτό σου θα θυσίαζες;
Τι είδους αλήθειες θα δεχόσουν;
Ποιες λέξεις ίσως να μην έλεγες;
Πόσες μάσκες σου θα έσπαγες;

Αν είχες για απόψε μονάχα μια ευχή
να ζητούσες, ώσπου η νύχτα να τελειώσει, 
να ΄σαι ευτυχισμένος. 
Και που ξέρεις, ίσως την ώρα που το εύχοσουν
ένα άστερι να χανόταν μέσα στο απέραντο μπλε του ουρανού.
Και που ξέρεις, ίσως υπάρχει κάποια νύχτα
που θα 'σαι στα αλήθεια ευτυχιμένος.

Για δυο χέρια

Για δυο χέρια. Για να τα αγαπήσω ολότελα. Για να τα κρατήσω ανάμεσα στα δικά μου. Να αισθανθώ πως μου ανήκουν και πως δεν θα μ'αφήσουν να φύγω.

Δυο χέρια.Για να 'χω κάτι να θυμάμαι καθώς θα φεύγω μακριά. Καθώς θα κλείνω τα μάτια και θα προχωράω μοναχά μπροστά. Χωρίς να κοιτάω πίσω. Χωρίς να λυπάμαι για ότι αφήνω και για ότι έχασα.

Εκείνα τα μάτια

Εκείνα τα μάτια. Υπήρχαν μόνο για να τα κοιτάζω. Απ' την πρώτη στιγμή που με τράβηξε το κενό που έκρυβαν μέσα τους.Μόνο για να τα κοιτάζω. Ο πόνος και η μοναξιά που είχαν εγκλωβιστεί στο σκούρο χρώμα τους. Συναισθήματα αφανέρωτα, που καλύπτονταν από ανούσιες, γεμάτες υποκρισία λέξεις.Μα τα μάτια  δεν μπορούσαν να με ξεγελάσουν. 

Εκείνες τις σπάνιες φορές που τα μάτια μου δεν αρνήθηκαν τα δικά σου και τα βλέμματα μας συναντήθηκαν για δευτερόλεπτα. Τόσο άντεχαν.Δευτερόλεπτα. Πολύτιμα, αναλλοίωτα, παντοτινά. Με τα δάκρυα μου καλά κρυμμένα. Με την λογική να κυριαρχεί απόλυτα πάνω στα απογορευμένα ένστικτα της καρδιάς. Με τα ψέμματα να κρύβουν όλες τις αλήθειες.

Εκείνα τα μάτια υπήρχαν μόνο για να τα κοιτάζω. Κι όσες πληγές κι αν μου άφησαν, εγώ τα συγχωρώ. Κι ακόμη και όταν δεν τα κοιτάζω,ούτε τα έχω κοντά μου, τα βλέπω μέσα μου. Και ίσως τα αγαπάω μόνο όσο μου επιτρέπουν...ίσα ίσα για να μην νιώθουν πόνο τις νύκτες που μένουν μοναχά.

Κλείσε το φως αγάπη μου

Κλείσε το φως αγάπη μου.

Μόνο με σκοτάδι μπορώ να ονειρεύομαι.

Εκεί σε βλέπω καλύτερα.

Βλέπω την ψυχή σου και την κρατώ σφιχτά στα χέρια μου.

Δεν θέλω να φύγεις.Μείνε για λίγο εδώ.

Να είμαστε μαζί για όσο η νύχτα διαρκεί.

Και ύστερα με το φως της μέρας, φύγε να σωθείς.

Άφησε μονάχα την ανάσα σου στο μέτωπο μου.

Για να 'χω κάτι να θυμάμαι από εσένα.

Κλείσε το φως αγάπη μου.

Μόνο με σκοτάδι μπορώ να σε αγγίζω.

Να σε φιλάω και να χάνομαι στην αγκαλιά σου.

Να σβήνω τα σημάδια που αφήνουν πάνω σου οι απαγορευμένες νύχτες.

Να μετράω τους χτύπους της καρδιάς σου,

και να νιώθω τις ανάσες σου πάνω στον λαιμό μου.

Να παραδίνομαι στην δύναμη σου και
να επιζητώ τα σημάδια σου  στο πρόσωπο μου.

Κλείσε το φως αγάπη μου.

Δεν θέλω να δεις τα δάκρυα που τρέχουν απ' τα μάτια μου.

Τώρα που ξέρω πως δεν ήμουν τίποτε άλλο,

παρά μονάχα, μία και μόνο νύχτα, μέσα στις νύχτες σου.

Και αν σε κρατώ είναι γιατί σήμερα σε έχασα.

Και αν σε αφήνω είναι γιατί ποτέ σου δεν μ' αγάπησες.

Και αν σε μισώ είναι γιατί κάποτε σ'αγάπησα πολύ.

Κλείσε το φως και φύγε να σωθείς.
Μόνο με σκοτάδι μπορώ να το αντέξω.

Μην με πιστέψεις

Όχι. Μην πιστέψεις αν σου πουν πως σ' αγάπησα. Δεν είναι αλήθεια. Δεν σ' αγάπησα ποτέ.

Όχι. Μην πιστέψεις αν σου πουν πως με πλήγωσες. Δεν είναι αλήθεια. Δεν με πλήγωσες ποτέ.

Όχι. Μην πιστέψεις αν σου πουν για μένα. Όχι! Μην πιστέψεις τίποτε.

Ήταν όλα παιχνίδια μια αρρωστημένης φαντασίας.

Ήταν όλα αυταπάτες μιας τρελής ψευδαίσθησης.

Ήταν όλα για σένα. 

Μοναχά για σένα.

Όχι.

Μην με πιστέψεις.

Νύχτες που θυμάται

Δύο κόσμοι που έσπασαν σε χίλια κομμάτια.
Δύο μάτια που κοιτάνε το κενό, την ώρα που
o καπνός απ' το τσιγάρο θολώνει τη μνήμη του.
Τη θυμάται.  Θυμάται το άρωμά της.
Θυμάται το βλέμμα της, τις κινήσεις των χεριών της,
τον τρόπο που μιλούσε, το σχήμα των χειλιών της
όταν του χαμογελούσε.
Θυμάται κάτι νύχτες που την είχε αγκαλιά,
που τα μαλλιά  έπεφταν στο πρόσωπο της,
κάτι νύχτες που την αγάπησε κρυφά.
Θυμάται εκείνη την φωτιά που έκρυβαν τα μάτια της.

Ύστερα, άχρηστες λέξεις, λόγια που τα πήρε ο αέρας,
υποσχέσεις που ξεχάστηκαν, πράξεις που την πλήγωσαν.
Κάτι βράδια που την είχε στο μυαλό του,
την ερωτευόταν ξανά σε εκείνες τις φωτογραφίες,
που άκουγε την φωνή της στις σιωπές,
που έχανε τον εαυτό του μέσα στους καπνούς των τσιγάρων,
κάτι βράδια που την ψιθύριζε πως την αγαπάει στα όνειρα του.

Μέρες που κυλούσαν δίχως νόημα,
φίλοι που γελούσαν με τα αστεία του,
σώματα που ερωτευόταν στιγμιαία,
ώρες που περνούσαν βιαστικά
και στιγμές που την σκεφτόταν.

Δύο κόσμοι που ενώθηκαν σε ένα κοινό σημείο,
εκείνη την στιγμή που είπε ο ένας στον άλλο σ' αγαπώ.
Εκείνη την στιγμή που δεν την ξεθωριάζει ο χρόνος
δεν την τσαλακώνουν τα χιλιόμετρα και οι θάλασσες που τους χωρίζουν.
Σε αυτή την μικρή λέξη χωράνε και οι δυο τους.
Ίσως αυτό να είναι τελικά η αγάπη.
Μία μικρή στιγμή που το σ'  αγαπώ μοιράζεται σε δύο κόσμους
και στέκει ακίνητο πίσω από μάτια που κοιτάζουν το κενό.

Απραξίες

Φτηνές δικαιολογίες της στιγμής. Σχεδόν ολόκληρη η ζωή μας.Ψάχνουμε συνεχώς για λέξεις, που να καλύπτουν τις απραξίες μας.Λες και μας απειλούν με θάνατο, αν δεν βρούμε τις λέξεις που καλύπτουν τα κενά της ζωής μας. Όχι τραβήξτε την σκανδάλη, αν τολμάτε.Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου,σας επιτρέπω να με σκοτώνετε. Όχι τίποτε άλλο,αλλά μπορεί και να γλιτώσω και πολλά μελλοντικά κλάματα και καταθλίψεις.

Οι υποσχέσεις είναι για τους αδύναμους, γι'αυτούς που δεν τολμούν να δουν τον κόσμο κατάματα,γιατί φοβούνται την αλήθειά του και την αυθάδεια του.  Τα λόγια φτιάχτηκαν για να τα παίρνει ο άνεμος και οι λέξεις για να γεμίζουν τις απραξίες της μίζερης ζωής μας.

Και αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, υπέμενε την μιζέρια σου,δικαιολόγησε τον εαυτό σου με λέξεις, κρύψου πίσω απ'το δάχτυλο σου, παραιτήσου απ'όλα και ζήσε για πάντα στο σκοτάδι της φτηνής και αξιολύπητης ζωής σου,που μόνος σου διάλεξες. Αλλά ποτέ μην κατηγορήσεις τους άλλους.Ήταν, νομίζω, όλα δική σου επιλογή.Και διάλεξες να ζεις με αυτήν. Καλά να πάθεις.

Τελευταία στιγμή

Απ'όλες τις στιγμές του κόσμου,έμαθες να διαλέγεις πάντα την τελευταία.Λες και ο κόσμος το κανόνισε να μην γλιτώνουμε ποτέ ο ένας απ'τον άλλο.Λες και προσπαθεί πεισματικά να μας σώσει,την ώρα που παίρνουμε τις πιο επικίνδυνες στροφές. Απ'όλες τις στιγμές του κόσμου διάλεξες πάλι την τελευταία.Μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος απόψε...

Εγκλήματα

Τις νύχτες γίνονται  τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Απάτες και απατεώνες γίνονται ένα. 

Συνωμοσίες σιωπής,βρόμικα στημένα παιχνίδια,

κλέφτες χωρίς τους αστυνόμους.

Ύποπτοι,δολοφόνοι,νέοι ανώφελα πιασμένοι χέρι χέρι,

εραστές της μίας νύχτας,

εγκλήματα αναλλοίωτα εις τους αιώνες.

Απελπισμένες, χωρισμένες,δυστυχισμένες,

ερωτευμένες και πάει λέγοντας κι αυτό το παραμύθι.

Σκέψεις που μπλέχτηκαν ξανά και ξανά 

και είναι αδύνατο να ξεμπλεχτούν.

Και εκεί στο χάος της ζωής,ανάμεσα σε εγκλήματα και δολοφόνους, δυο βλέμματα που συναντήθηκαν τυχαίως. Και συμφώνησαν κρυφά να περιμένουν. Έτσι γύρισαν αλλού τα μάτια και αρκέστηκαν στην κρυφή τους συμφωνία. Μετά από καιρό καταδικάστηκαν σε θάνατο,

ύστερα θάφτηκαν βαθιά στο χώμα και σκεπάστηκαν με άσπρα τριαντάφυλλα. Αιωνία η μνήμη.

Φαινόμενα της φύσης...

Μια βροχή τόσο ξαφνική,ικανή να σε στείλει στο διάολο μέσα σε δευτερόλεπτα.Ένας κόκκινος ουρανός που φαίνεται να ματώνει απ'την δύναμη της βροχής. Ένας αέρας δυνατός που ρημάζει ότι βρει. Φαινόμενα της φύσης που δεν μπορείς να παίξεις μαζί τους. Της υπενθυμίζουν στις πέντε το πρωί, ότι παραμένει πολύ ακίνδυνη γι'αυτόν τον κόσμο και πολύ αφελής αν νόμισε κάποτε ότι τον νίκησε. Η δύναμη της είναι τόση που φτάνει μόνο για τους πιο αδύναμους,αυτούς που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα πολέμαγε. Αυτή η ξαφνική βροχή στις πέντε το πρωί την έκανε να σκεφτεί πως μάλλον η ζωή της δεν θα είναι έτσι όπως την θέλει. Το όνειρο να μείνει στην Γαλλία, κάποτε, για κάποιον μεγάλο έρωτα θα γίνει σκόνη που θα καλύπτει βαλίτσες που δεν θα ταξιδεύουν παρά μόνο σε απαίσια φτηνά ξενοδοχεία μιας ξεπουλημένης χώρας, που μισεί από παιδί. Ένα άλμπουμ με φωτογραφίες της στιγμής, δυο νέων απερίσκεπτα και συμπτωματικά ερωτευμένων, θα στέκει δίπλα σε ένα άλμπουμ άδειο με φωτογραφίες των πόλεων που ήθελε να ταξιδέψει. Αναμνήσεις με τρέλες και περιπέτειες ίσως να μην υπάρχουν και ίσως να μην είναι αρκετές ώστε να αντέξει την μελαγχολία που κρύβουν όλες οι στιγμές όταν γίνονται αναμνήσεις. Ένας κόσμος που πίστευε πως θα νικήσει αν έφευγε απ'την πόλη που μεγάλωσε και μίσησε όσο καμία άλλη και ένας κόσμος που ίσως ποτέ δεν θα νικήσει σε μια πόλη που χάνεται μέρα με την μέρα. Μία λίστα με όνειρα ενός εικοσάχρονου κοριτσιού που δεν αναγράφει και δεν χωράει σπίτια,οικογένεια και παιδιά ούτε για αστείο,ίσως αντικατασταθεί μεθαύριο από μια λίστα με ψώνια της εβδομάδας, από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, μιας πόλης που μισεί,μιας Ελλάδας που μισούσε από χρόνια.Μια λίστα σούπερ μάρκετ που την βρήκε κολλημένη στο ψυγείο ενός ενοικιασμένου σπιτιού, μιας παλιάς πολυκατοικίας, όμοιας με εκατοντάδες άλλες, που πληρώνει με τον μισθό μιας δουλειάς που απεχθάνεται. Μία λίστα με γάλα-ψωμί-κρέας γραμμένη πάνω από ανεκπλήρωτα όνειρα, από έναν άνθρωπο που ερωτεύτηκε τυχαία σε ένα κλαμπάκι πληρωμένης διασκέδασης,μία νύχτα που είχε πιει για να ξεχάσει ότι αγάπησε χωρίς ποτέ να αγαπηθεί.Και εκείνη την νύχτα που ερωτεύτηκε,αρκέστηκε στην σκέψη πως το να ερωτεύεσαι είναι φαινόμενο της φύσης που δεν μπορείς να παίξεις μαζί του. [Και έτσι έστειλε την ζωή της στο διάολο μέσα σε δευτερόλεπτα χωρίς να το καταλάβει] 

Νύχτες.

Υπάρχουν πολλές νύχτες που δεν γνώρισα στην ζωή μου. 
Νύχτες που κρύφτηκα.
Νύχτες που πρόδωσα.
Νύχτες που χάθηκαν στις νύχτες.

Κουράστηκα να τις φαντάζομαι.
Κουράστηκα να τις σκηνοθετώ.
Κουράστηκα άδικα για νύχτες που δεν γνώρισα.

Σιχάθηκα τα όνειρα.
Σιχάθηκα τα παιχνίδια.
Σιχάθηκα πολύ τις νύχτες που δεν γνώρισα. 

Τελείωσα με τα ψέματα. 
Τελείωσα με τις αυταπάτες.
Τελείωσα με τις νύχτες της ζωής μου που δεν γνώρισα.

Διέγραψα τους έρωτες.
Διέγραψα  τις αγάπες.
Διέγραψα και τις νύχτες που δεν γνώρισα.

Τις απαγόρευσα να επιστρέψουν.
Και αυτές κάθε τόσο έρχονται
και με κατηγορούν πως μόνο εγώ έφταιξα  
που δεν τις γνώρισα ποτέ.

μέσα σε ένα όνειρο

Ποτέ δεν είχα ακουμπήσει αυτήν την λέξη. Όπως δεν ακουμπάς και την φωτιά.Ακόμα και αν γνωρίζεις πως δεν σε καίει.Χιλιάδες άλλες λέξεις,λέξεις ασήμαντες και στιγμιαίες. Μα ποτέ αυτή. Η μοναδική αληθινή. Η μοναδική που μπορούσε να με σώσει απ' όλες τις άλλες. Κάποιο βράδυ την είχα βρει κάπου μες τα όνειρα μου. Εκείνο το βράδυ ήταν η πρώτη φορά που έβγαινε απ'τα χείλη μου,που έβγαινε απ'την ψυχή μου.Εκείνο το βράδυ ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πως σ'αγαπάω.Τίποτε άλλο.Μοναχά αυτό. Και αν δεν πιστεύω στην αγάπη πια, είναι γι'αυτόν τον λόγο...σου είπα πως σ'αγαπαώ μέσα σε ένα όνειρο...και σ'ένα όνειρο που δεν βγήκε αληθινό.

Βράδυ 13-01-2013

Μην μου μιλάς για δρόμους.
Ξέρεις πως τους λάτρεψα πολύ κάποτε.
Σε κάποιες εποχές και  κάτι χρόνους 
που ερωτευόμουν ξανά το παρελθόν.
Τα φώτα των αυτοκινήτων από απέναντι,
τα όρια ταχύτητας που ξεπερνούσαν,
τα κόκκινα φανάρια που προσπέρναγαν
και τα φρένα που ακούγονταν 
και έσπαγαν την σιωπή μου σε κομμάτια.
Μια φωνή στο μυαλό μου να με κατηγορεί,
για λάθη που πλήρωσα ακριβά,
ένα βλέμμα που ερωτεύτηκα τυχαία,
μια ζωή που έμενε σε αναμονή
και κάτι ξεπερασμένες από ώρα προθεσμίες.
Ένα μέλλον να περιμένει στην γωνία,
κάτι όνειρα που ξεθωριάζουν στο μυαλό μου,
μια ψυχή που αναζητά αγάπη,
ένα χαμόγελο που έχασε το θάρρος
και ένα βράδυ που χάθηκε στα χρόνια της ζωής μου.

Δεν πιστεύω στον έρωτα και δεν πιστεύω στην αγάπη.
Ούτε στα παραμύθια,ούτε στις αυταπάτες των ψευδαισθήσεων μου.
Βγάλτε με απ΄την λίστα των κατά αφέλεια ονειροπόλων.
Αφαιρέστε τα συναισθήματα απ'την ψυχή μου.
Αποκαλέστε ρεαλιστικά επίγειο τον κόσμο που κινούμαι.
Απαγορεύστε τα όνειρα τα βράδια όταν κοιμάμαι.

Ξεριζώστε την καρδιά μου και πετάξτε την στα σκυλιά.
Μόνο τότε θα ησυχάσω...

Αφού το ήξερα.

Αφού το θυμάμαι.
Μου το 'χες πει σε κάποια στροφή
που πήραμε καθώς σκοτείνιαζε.
Μου ψιθύρισες πως θα φύγεις.
Και άκουσα πως δεν θα έφευγες ποτέ.

Αφού το ήξερα.

Δεν φτιάχτηκε για σένα αυτός ο κόσμος.
Αν και παραμύθι,παραείναι ψεύτικος.

Απουσία

Απουσία.

Λέξη συνοδευτική.

Συνοδεύει τον χώρο.

Συνοδεύει τον χρόνο.

Συνοδεύει και τα πρόσωπα,
Ανεξαρτήτως χώρου και 
κυρίως ανεξαρτήτως χρόνου.

Απουσία.
Λέξη απροσδιόριστη.
Και πάλι όμως.

Αναλόγως απουσίας.

Απουσία χρόνια ή προσωρινή;

Εκεί μπερδεύεται.
Μετατρέπει τα χρόνια σε προσωρινά
και αντιστρόφως.
Εκεί μπερδεύτηκα και εγώ.
Ξεκίνησα με απουσίες 
και κατέληξα σε χρόνους.

Μα ξέχασα !
Χρόνους παρελθοντικούς,
τους έχω διαγράψει προσωρινά
και μελλοντικά.

Απουσία λοιπόν,
Από εδώ και πέρα.
Μονίμως
Διαγραμμένη.