Όχι μόνο εγώ.

Όπου κι αν κοιτάξω

ότι και να δω

όπου τον χρόνο κι αν γυρίσω

είσαι εκεί

εσύ και μόνο εσύ. 

Όπου κι αν κοιτάξεις

ότι και να δεις

όπου τον χρόνο κι αν γυρίσεις 

είμαι κι εγώ εκεί 

εγώ και όχι μόνο εγώ. 

Ανεπαίσθητη η διαφορά

μικρό και το κακό 

που σχηματίζουν 

τρις και πάλι τρις το μέγιστο σου εγώ.

Εσύ, 

εγώ, 

και 

όχι μόνο εγώ. 

Το φανταστικό μου μπαστούνι

Στη ζωή μου πάντα για συντροφιά είχα ένα μικρό φανταστικό μπαστούνι.

Με βοηθούσε να ανεβαίνω τις μεγάλες μου ανηφόρες.

Προχωρούσαμε μαζί. 

Άλλοτε σερνόμουν εγώ κι άλλοτε σερνόταν αυτό για μένα. 

Όταν έκλαιγα, μου έλεγε αστεία να γελάσω. 

Όταν πήγαινα να πέσω με κρατούσε. 

Το μικρό μου μπαστούνι, ήταν πάντοτε το στήριγμά μου.

Στη ζωή μου πάντα για στήριγμα είχα ένα μικρό φανταστικό μπαστούνι:

εμένα. 

Ή μήπως τόσες αλήθειες ;

Δύο ώρες και τέσσερα λεπτά. Χωρίς εσένα. Το ένα τραγούδι μετά το άλλο και είναι σαν να είσαι εδώ. Δεν με ρώτησες γιατί. Δεν ήρθες να με βρεις. Δεν πήρες ένα τηλέφωνο. Αλλά θα σε βγάλω από τη δύσκολη θέση. Ποτέ ένα ενοχικό άτομο δεν φεύγει πρώτο. Γιατί μετά κατηγορεί μόνο τον εαυτό του και αυτό στο τέλος το καταστρέφει. Και ξέρεις πως έτσι είμαι. Ενοχική μέχρι αηδίας. Με κατηγορώ για όλα ακόμα και γι αυτά που δεν φταίω.

Δύο ώρες και έξι λεπτά. Χωρίς εσένα. Που είσαι ; Είσαι εγωιστής αλλά αυτό δεν τα δικαιολογεί όλα. Έπρεπε να ήσουν εδώ. Όπως ήμουν εγώ εκεί την ημέρα που χωρίσαμε. Και έτρεξα να σε πείσω πως με θέλεις ακόμα. Και ήμουν εκεί. Να σε κοιτώ στα μάτια και να προσπαθώ να σε κάνω να γελάσεις. Κι ας μην γέλασες, ήσουν και εσύ εκεί. Και είδα στα μάτια σου πως με ήθελες ακόμα.

Δύο ώρες και δέκα λεπτά. Τι σημασία έχει η ώρα. Ακόμα δεν ήρθες. Κρίμα. Και είχα τόσα να σου πω. Ναι εγώ που δεν μιλάω, ήθελα να σου τα πω όλα. Πόσο με πόνεσες και πόσο με πονάς. Και πόσο σ' αγαπώ γι' αυτόν τον πόνο. Δεν ήθελα να σε κάνω να πονέσεις, αλλά δεν υπήρχε πιο ανώδυνος τρόπος. Κάποιος από τους δύο έπρεπε να κάνει την πληγή μας να ματώσει. Να πονέσει μέχρι θανάτου. Να την ξεσκίσει και να την πετάξει στα σκυλιά.

Δύο ώρες και δεκαεπτά λεπτά και εσύ με εγκατέλειψες. Έτσι απλά. Με άφησες να φύγω και σε μισώ γι΄αυτό. Εκείνο το βράδυ είχες πει πως δεν θέλεις να με χάσεις. Και σου είχα πει πως θα πεθάνω αν φύγεις. Τόσα ψέμματα. Το ένα δίπλα στο άλλο. Ή μήπως τόσες αλήθειες ;

Οι δύο χειρότερες ώρες και τα είκοσι χειρότερα  λεπτά της ζωής μου.

Μερικά χιλιόμετρα

Μερικά χιλιόμετρα. Μετρημένα. Μετρημένα αντίστροφα. Όπως μετριέται αντίστροφα ο χρόνος για εμάς τους δύο. Δέκα χιλιόμετρα. Τα τελευταία που θα διανύσουμε μαζί. Τι να προλάβω να σου πω ; Τι να προλάβω να σου εξηγήσω ; Πως να σε κοιτάξω στα μάτια αφού εσύ δεν με κοιτάς ; Πως να σε έχω, αφού με άφησες ; Μερικά χιλιόμετρα και πως να τα αντέξω ; Θα φύγω. Ήθελα να σου το πω, μα για άλλη μια φορά δεν είπα τίποτα. Θα φύγω μάτια μου. Θα σε αφήσω. Χωριστά. Από εδώ και πέρα χωριστά. 

Έφυγα. Και δεν γυρνάω πίσω αν δεν είμαστε μαζί. Δεν με αγαπάς και δεν με θέλεις. Πάλι ψέμματα μου είπες. Οι υποθέσεις είναι αληθινές, αλλά δεν τολμάς να μου το πεις. Δεν τολμάς να μου το πεις. Πως δεν με θέλεις πια. 

Έφυγα. Σε άφησα. Εγώ σε άφησα. Εγώ που δεν πίστευες ποτέ πως θα σε αφήσω. Και δεν θα με έχεις. Και θα με αναζητάς. Και θα με ψάχνεις. Και μετά θα συνηθίσεις. Θα συνηθίσουμε. Και θα ξεχαστούμε. Και δεν θα ήμασταν παρά μόνο περαστικοί ο ένας στην ζωή του άλλου. 

Μερικά χιλιόμετρα. Και δεν μου είπες ούτε λέξη. 

Πες μου πως κάνω λάθος

Που είσαι ; Είχα πει πως θα σε προδώσω. Είχα πει πως αύριο βράδυ θα είμαι εγώ, δίχως ένα εσύ. Και εσύ έτσι απλά το δέχτηκες. Δεν με ρώτησες. Δεν γύρισες να με κοιτάξεις. Δεν γύριζες να μου αλλάξεις γνώμη. Και ήξερα γιατί. Γιατί είχες εκείνη. Που χωρίς να σκεφτείς έβαλες στη θέση μου. Μόνο για να γεμίζεις τα κενά σου. Κενά που ούτε ο ίδιος σου εαυτός δεν μπορεί να γεμίσει. Ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς. Γιατί ποτέ δεν σου έμαθαν με τι γεμίζουν τα κενά. Μάντεψε. Και εμένα το ίδιο. Αυτό είναι που μας κάνει τόσο ίδιους. Τόσο τρομακτικά ίδιους. Αυτή η μοναξιά που δεν ξέρουμε με τι να τη γεμίζουμε. Ψάχνουμε τα φθηνά. Αυτά που τελειώνουν όπως το τσιγάρο που έχεις τώρα ανάμεσα στα χείλη σου. Σαν ένα ακόμη τσιγάρο ανάμεσα σε τόσα. Και αυτά τα τόσα τσιγάρα ανάμεσα σε τόσα πακέτα. 

Αυτό ήμουν για εσένα ; Ένα τσιγάρο ενός πακέτου που τελείωσες σε μία ημέρα; Πες μου. Έχω ανάγκη να ξέρω την αλήθεια. Αυτού του είδους την αλήθεια που δεν τόλμησες ποτέ να ξεστομίσεις. Αυτή την αλήθεια που μόνο εγώ και εσύ θα ξέρουμε. Και ας έχουμε μοιραστεί χιλιάδες πράγματα με άλλους. Αυτή η αλήθεια είναι δική μας και κανείς ποτέ δεν θα τη μάθει.

Ξέρεις, μου λείπεις. Όχι εσύ. Όχι το σώμα σου. Μου λείπει αυτό το κενό που γέμιζες. Όταν ήμασταν μαζί. Και τώρα κάθε φορά που συναντιόμαστε. Ψευδαισθήσεις. Όνειρα και εφιάλτες μπερδεμένα σε μια ιστορία που δεν μπορώ να διακρίνω τέλος. Και αυτό θα μου πεις είναι υπερβολή ; Δεν υπάρχει τέλος ή εμείς δεν το βάζουμε ; Και τι είναι το τέλος και τι είναι η αρχή ; Ποτέ δεν είχαμε αρχή, ποτέ δεν θα έχουμε και τέλος. Και ας καταστραφούμε. Και ας χάσουμε. Και ας μετανιώσω.

Μα πως να μετανιώσω για εσένα. Πες μου πως. Χαμογέλασε μου και πες μου. Πως ;

Πως να πω ότι έκανα λάθος; Γιατί να έκανα λάθος; Και ποιο είναι το σωστό;

Έχεις εκείνη. Την τοποθέτησες στη θέση μου, υπολόγισες πως μπορείς. Γιατί θα μοιάζει. Σ' αγαπάει όπως εγώ, σε θέλει όπως εγώ. Αγάπη που μοιάζει. Αγάπη που είναι σχεδόν ίδια. Σχεδόν όμως. Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι να υπάρξει άλλος. Άλλος που θα βάλω πιο πάνω από εσένα. Άλλος που θα αγαπήσω και θα θέλω πιο πολύ. Άλλος που θα με κάνει να σε ξεχάσω. Και πες μου, πως κάνω λάθος. Πες μου πως δεν υπάρχει άλλος.

Πριν καταλάβεις το ψέμα σου

Σε θέλω ακόμα, μου είπες και εξαφανίστηκες όσο πιο γρήγορα μπορούσες. Πριν καταλάβεις το ψέμα σου και πριν καταλάβεις σε ποιον το ξεστόμιζες αυτό το σε θέλω και αυτό το ακόμα. Ήταν ο μόνος τρόπος για να σε αφήσω να φύγεις και το ήξερες. Και εγώ το πίστεψα. Έστω και για λίγο το πίστεψα. Και το σε θέλω και το ακόμα σου. Σταμάτησα να σ΄αγκαλιάζω, σταμάτησα να σε κοιτάζω, σου χαμογέλασα και σε άφησα να φύγεις. Δεν μπορούσα πια να σε κρατήσω. Και τότε κατάλαβα πως στα λόγια σου δεν υπήρχε ούτε μία αλήθεια. Γιατί αν με ήθελες ακόμα θα έμενες εκεί μαζί μου, θα προσπαθούσες να με κάνεις να γελάσω και θα με έπαιρνες αγκαλιά. Πόνεσα πολύ εκείνο το βράδυ. Σε έβλεπα να φεύγεις και εγώ να μένω πίσω να σε κοιτάζω. Πόνεσα έπειτα πολλά βράδια μετά από εκείνο, που εσύ έφευγες από κοντά μου και εγώ απλά έμενα να σε κοιτώ. Βυθιζόμουν και μετά έβρισκα κάτι να πιαστώ μόνο και μόνο για να μην πνιγώ. Ποτέ δεν με τράβηξες προς τα πάνω. Έμενες να με κοιτάς και να μου λες πως έχω τους φίλους μου. Και τι δηλαδή; Θα συμπλήρωναν το κενό σου ; Θα ήταν όπως εσύ; Όχι έκανες λάθος, Κανένα κενό δικό σου δε συμπληρώνεται από άλλους. Ούτε το θέλω, ούτε το επιτρέπω.  Κι έτσι έμεινα μόνη μου. Όπως πριν. Πριν σε γνωρίσω. Μα αυτή τη φορά δεν μπορούσα να το αντέξω αυτό το μόνη μου. Με πλήγωνε και με έσπρωχνε για να πέφτω και να τσακίζομαι κάθε φορά που εσύ δεν ήσουν εκεί.  Πέρασε ο καιρός μα εσύ δεν μου πέρασες. Ούτε το κενό σου γέμισα, Ούτε βρήκα άλλα ψέμματα πιο ωραία από τα δικά σου για να γεμίζουν τις νύχτες που λείπεις. Και δεν είναι μόνο οι νύχτες που λείπεις. είναι που μου λείπεις, Μερικές φορές αφάνταστα πολύ. 

Μην φύγεις

Μην φύγεις. Μην τολμήσεις να κάνεις ούτε ένα βήμα. Μείνε εδώ. Άσε με να σε κρατήσω. Έτσι όπως κρατάς κάποιον που δεν θέλεις να χάσεις. Με ό,τι δύναμη έχει απομείνει.

Μείνε. Όχι μαζί μου. Όχι δίπλα μου. Όχι για να μου κρατάς το χέρι και να με παίρνεις αγκαλιά όταν πονάω. Μπορώ και μόνη μου πια να πονάω.

Δε σε αφήνω να φύγεις. Δεν σε αφήνω μόνο σου. Θυμάσαι που σου το είχα υποσχεθεί ; Θυμάσαι άραγε ; Εγώ ποτέ δεν το ξέχασα. Ποτέ δεν σε άφησα. Πως θα το κάνω τώρα ;

Πως θα σε αφήσω ; Απάντησέ μου. Εσύ που είσαι πιο δύνατος, πες μου πως εσύ θα με αφήσεις. Και εγώ θα καταλάβω. Αν υπάρχει τρόπος θα τον καταλάβω. Και δε θα πονέσω και δε θα στεναχωρηθώ και δεν θα υποφέρω. Μόνο πες μου.

Πως στα κομμάτια θα το κάνεις ; Και πως στα κομμάτια θα το αντέξεις ; Μπορώ και εγώ να το αντέξω. Μόνο όμως αν τα ξεχάσω όλα. Αν σβήσω ότι απέμεινε να με σκοτώνει τα βράδια που δεν είσαι εδώ. Να τα σβήσω ; Τολμάω άραγε ; Τολμάω εγώ που δεν τόλμησα ποτέ ; Εσένα ρωτώ. Εσένα που με ξέρεις.

Μην φύγεις. Μην τολμήσεις να κάνεις ούτε ένα βήμα. Μείνε εδώ και άσε με να σε κρατήσω. Άσε με να σε βάλω κρυφά για ύπνο και να σε έχω αγκαλιά. Έτσι δεν θα σου λείπω. Άσε με να κλείσω το φως και να σε φιλήσω στο μέτωπο. Άσε με να σε προσέχω.