Δύο ώρες και τέσσερα λεπτά. Χωρίς εσένα. Το ένα τραγούδι μετά το άλλο και είναι σαν να είσαι εδώ. Δεν με ρώτησες γιατί. Δεν ήρθες να με βρεις. Δεν πήρες ένα τηλέφωνο. Αλλά θα σε βγάλω από τη δύσκολη θέση. Ποτέ ένα ενοχικό άτομο δεν φεύγει πρώτο. Γιατί μετά κατηγορεί μόνο τον εαυτό του και αυτό στο τέλος το καταστρέφει. Και ξέρεις πως έτσι είμαι. Ενοχική μέχρι αηδίας. Με κατηγορώ για όλα ακόμα και γι αυτά που δεν φταίω.
Δύο ώρες και έξι λεπτά. Χωρίς εσένα. Που είσαι ; Είσαι εγωιστής αλλά αυτό δεν τα δικαιολογεί όλα. Έπρεπε να ήσουν εδώ. Όπως ήμουν εγώ εκεί την ημέρα που χωρίσαμε. Και έτρεξα να σε πείσω πως με θέλεις ακόμα. Και ήμουν εκεί. Να σε κοιτώ στα μάτια και να προσπαθώ να σε κάνω να γελάσεις. Κι ας μην γέλασες, ήσουν και εσύ εκεί. Και είδα στα μάτια σου πως με ήθελες ακόμα.
Δύο ώρες και δέκα λεπτά. Τι σημασία έχει η ώρα. Ακόμα δεν ήρθες. Κρίμα. Και είχα τόσα να σου πω. Ναι εγώ που δεν μιλάω, ήθελα να σου τα πω όλα. Πόσο με πόνεσες και πόσο με πονάς. Και πόσο σ' αγαπώ γι' αυτόν τον πόνο. Δεν ήθελα να σε κάνω να πονέσεις, αλλά δεν υπήρχε πιο ανώδυνος τρόπος. Κάποιος από τους δύο έπρεπε να κάνει την πληγή μας να ματώσει. Να πονέσει μέχρι θανάτου. Να την ξεσκίσει και να την πετάξει στα σκυλιά.
Δύο ώρες και δεκαεπτά λεπτά και εσύ με εγκατέλειψες. Έτσι απλά. Με άφησες να φύγω και σε μισώ γι΄αυτό. Εκείνο το βράδυ είχες πει πως δεν θέλεις να με χάσεις. Και σου είχα πει πως θα πεθάνω αν φύγεις. Τόσα ψέμματα. Το ένα δίπλα στο άλλο. Ή μήπως τόσες αλήθειες ;
Οι δύο χειρότερες ώρες και τα είκοσι χειρότερα λεπτά της ζωής μου.
