Δικό μου λάθος

Προδοσίες 
που πονάνε.
Φίλοι που δεν σκέφτηκαν
παρά μόνο 
τον εαυτό τους, 
την ίδια στιγμή που 
εσύ 
θυσίαζες 
ό, τι είχες
γι' αυτούς.

Λάθος 
προτεραιότητες λοιπόν.
Χαμένος χρόνος 
για ανθρώπους,
που ούτε λίγο 
δεν σ΄ αγάπησαν.
Σε ήθελαν μόνο 
για να σκοτώνουν
τις ώρες τους.

Δεν σε σκέφτηκαν στιγμή,
ούτε σε κατάλαβαν ποτέ.
Τι κι αν πονώ γι' αυτούς ;
Τι κι αν πεθάνω όταν φύγουν ; 

Θα 'ρθει μια μέρα, 
που δεν θα μιλάμε. 
Ούτε καλημέρα,
ούτε καληνύχτα
ούτε σ'αγαπώ.

Σας ήθελα μόνο 
για να γεμίζω
την καρδιά μου.
Συγγνώμη.
Δικό μου λάθος.

16.2.14

Σ'αγαπώ. Και ας μην στο λέω.

Ποτέ δεν περίμενα
να δω αυτό το σ' αγαπώ,
ανάμεσα σε τόσες αδιάφορες λέξεις.
Ποτέ δεν περίμενα
αυτήν την αγκαλιά,
να την προόριζες μοναχά για μένα.
Ούτε εκείνες τις στιγμές,
που με προστάτεψες,
απ' ότι ήξερες πως με πληγώνει.

Δεν περίμενα τίποτα από σένα.
Και το ξέρω πως μια μέρα,
οι δρόμοι μας θα χωρίσουν.
Και δεν θα ναι μόνο τα χιλιόμετρα,
ό,τι θα μας απομακρύνει.
Θα 'ναι οι ζωές μας,
που θα αναπνέουν διαφορετικό αέρα.

Σ'αγαπώ.
Και ας μην στο λέω.
Να το θυμάσαι 
ακόμα και αν 
εμένα με ξεχάσεις.
Σ'αγαπώ πολύ.


12.2.14,για μια φίλη

Μικρές ιστορίες

"Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ’ όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω.."

~ Κ.Καβάφης

Μη φύγεις.

Μη φύγεις.
Δεν έχω τι άλλο να πω.
Δεν θέλω.
Δεν θέλω να φύγεις.
Τίποτε δεν θα 'ναι ίδιο.
Ούτε οι μέρες, ούτε οι νύχτες
από εδώ και πέρα.
Πάντα κάτι θα λείπει.
Θα κρατώ πάντα μια θέση κενή για σένα.
Θα φαντάζομαι πως είσαι εδώ
και θα γελώ με τα αστεία σου,
για να σε βλέπω να γελάς μες στο μυαλό μου.

Μη φύγεις. Μόνο αυτό.
Δεν συνηθίζονται τα βράδια χωρίς εσένα.

14.2.14

Φοβάμαι

Φοβάμαι.
Φοβάμαι πολύ.

Κάθε αύριο
από εδώ και πέρα.

Κάθε αύριο
που δεν θα περιέχει
την μορφή σου.

Κάθε αύριο
χωρίς τη φωνή σου.

Κάθε αύριο
γυμνό και σκέτο 
μακριά σου. 

Φοβάμαι πως θα ξεχάσω.
Ό,τι ήσουν εσύ.
Ό,τι ήμουν εγώ μαζί σου.

Φοβάμαι πως θα ξεχάσεις.
Φοβάμαι πολύ.

Εσύ

Έφευγες και ξαναγύριζες.
Χωρίς να υπολογίζεις.
Χωρίς να σκέφτεσαι.
Δεν ήταν αγάπη αυτό,
παρά  τυφλός εγωισμός.
Το εγώ μαζί με το εγώ σου.
Χρόνος που γέμιζες με ψέματα,
και χέρια που τα καταδίκαζες,
να μένουν αιώνια μόνα.

Το εγώ μαζί με το εγώ σου.
Ασφυκτικά κλεισμένο μέσα σου,
κατεδάφιζε κάθε ξένο εκατοστό.
Χαμένος σε δρόμους που έχουν 
για πινακίδα «Προσοχή! Καταστροφή»
Δεν ακούς, δεν βλέπεις, δεν σε νοιάζει.
Φεύγεις, γυρίζεις, και πληγώνεις.
Αδιαφορείς, κοροϊδεύεις , γελάς.
Γελάς, χωρίς να υπολογίζεις.
Ούτε συγγνώμη, ούτε ευχαριστώ.

Μάταια προσπάθησα.
Μάταια με στρίμωξα στο εγώ σου.
Δεν αλλάζεις για κανέναν.
Δεν υπάρχουν φάρμακα, 
που να γιατρεύουν δηλητήρια. 
Ούτε δικές μου ψευδαισθήσεις,
που να μπορούν να σ'αγαπούν.

 9-2-14

Επιστροφή

Δεν έμεινε πόνος για σένα.
Ότι πλήγωσες πιο πολύ,
δεν σε κοιτάει πια στα μάτια.
Σε αποφεύγει, όπως ο ήλιος 
αποφεύγει τους χειμώνες.
Σε μισεί, όπως οι θάλασσες
μισούνε τους ανέμους.
Σε αγαπάει, όπως και εσύ 
αγαπάς να την πληγώνεις.

Γιατί να επιστρέφεις; 
Δεν έμεινε άλλος πόνος να πονέσει.
Μην την σπρώχνεις να πεθάνει.
Μην την σκοτώνεις. 

Δεν πειράζει. Συγχωρεμένος.
Για όλα. Για πάντα.
Ποτέ μην λες για πάντα.
Ποτέ μην κατηγορείς την αγάπη.
Μοναχά τον εαυτό σου.
Που δεν την δέχτηκε.
Που δεν την έδωσε.
Δεν πειράζει. Όλα θα γίνουν.
Άλλωστε γι’ αυτό, 
ο θάνατος μας αποφεύγει.
Για να γίνουν, όσα δεν έγιναν.
Για να αγαπήσουν, όσοι δεν αγάπησαν.

Έτσι είναι η ζωή.

Συγχωρεί.
Σκοτώνει.
Αλλάζει, 
όπως αλλάζουν οι καιροί.
Ξεχνάει.
Ξεχνιέται.
Σε δευτερόλεπτα αρχίζει.
Σε δευτερόλεπτα τελειώνει.
Προχωράει και ταυτόχρονα
μένει  ακίνητη. 

Όπως οι άνθρωποι.
Συγχωρούν, μα δεν ξεχνάνε.
Σκοτώνουν, μα δεν λυπούνται.
Αρχίζουν και τελειώνουν.
Προχωράνε, μα δεν αλλάζουν.
Μένουν ακίνητοι. 
Ιδίως μ’ αυτούς που αγαπάνε.
Και  έτσι  δεν αλλάζουν.

Έτσι είναι οι άνθρωποι.

 25.1.2014 

Yδατογραφία

Κύματα σε θάλασσες μπλε.
Εικόνες που ζωγράφισες
στον καμβά της ψυχής.
Ταξίδια με τα μάτια κλειστά
πάνω από τα σύννεφα.
Στόχος να ξεφύγεις
απ΄ το γκρι που σε πνίγει.
Να προσπαθείς να πετάξεις,
απ’ το διάστημα στη γη σου.
Να προσγειωθείς,
χωρίς να χτυπήσεις.

Γιατί τα χρώματα πονάνε.
Και οι άνθρωποι πληγώνουν.
Τα ωραία χάνονται γρήγορα
τα άσχημα μένουν ανεξίτηλα.
Οι αγάπες ξεχνιούνται
και τα καλοκαίρια πάντα αργούν.
Ο ήλιος κρύβεται,
όπως και τα αληθινά χαμόγελα
Όλα πληγώνουν και 
όλα πονάνε.

Και εσύ πάντα λείπεις.
Πάντα μου λείπεις.
Ακόμα και όταν είσαι εδώ.
Θα ΄ρθει μια μέρα
Που θα ΄μαστε μαζί
Εγώ και συ 
Σε έναν όμορφο κόσμο
Χωρίς σκοτάδι

Θα ανοίγω τα μάτια
και θα μου λες τα όνειρά σου.
Θα ακούω την δική σου καρδιά
Να χτυπάει στο δικό μου στήθος.
Θα σου κρατώ το χέρι.
Στο μέτωπο θα αφήνεις 
την ανάσα σου.
Θα σ’ αγαπώ.
Πάνω απ’ όλους.
Πάνω απ’ όλα.
Θα σε προσέχω. 
Θα σε έχω.
Μόνο για μένα.
Θα ‘μαι 
υδατογραφία 
που περιμένει 
τα χρώματα.

Θα ΄μαι 
Χρώματα
Που περιμένουν
Εσένα

1.2.2014