Εκείνα τα μάτια. Υπήρχαν μόνο για να τα κοιτάζω. Απ' την πρώτη στιγμή που με τράβηξε το κενό που έκρυβαν μέσα τους.Μόνο για να τα κοιτάζω. Ο πόνος και η μοναξιά που είχαν εγκλωβιστεί στο σκούρο χρώμα τους. Συναισθήματα αφανέρωτα, που καλύπτονταν από ανούσιες, γεμάτες υποκρισία λέξεις.Μα τα μάτια δεν μπορούσαν να με ξεγελάσουν.
Εκείνες τις σπάνιες φορές που τα μάτια μου δεν αρνήθηκαν τα δικά σου και τα βλέμματα μας συναντήθηκαν για δευτερόλεπτα. Τόσο άντεχαν.Δευτερόλεπτα. Πολύτιμα, αναλλοίωτα, παντοτινά. Με τα δάκρυα μου καλά κρυμμένα. Με την λογική να κυριαρχεί απόλυτα πάνω στα απογορευμένα ένστικτα της καρδιάς. Με τα ψέμματα να κρύβουν όλες τις αλήθειες.
Εκείνα τα μάτια υπήρχαν μόνο για να τα κοιτάζω. Κι όσες πληγές κι αν μου άφησαν, εγώ τα συγχωρώ. Κι ακόμη και όταν δεν τα κοιτάζω,ούτε τα έχω κοντά μου, τα βλέπω μέσα μου. Και ίσως τα αγαπάω μόνο όσο μου επιτρέπουν...ίσα ίσα για να μην νιώθουν πόνο τις νύκτες που μένουν μοναχά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου