Βράδυ 13-01-2013

Μην μου μιλάς για δρόμους.
Ξέρεις πως τους λάτρεψα πολύ κάποτε.
Σε κάποιες εποχές και  κάτι χρόνους 
που ερωτευόμουν ξανά το παρελθόν.
Τα φώτα των αυτοκινήτων από απέναντι,
τα όρια ταχύτητας που ξεπερνούσαν,
τα κόκκινα φανάρια που προσπέρναγαν
και τα φρένα που ακούγονταν 
και έσπαγαν την σιωπή μου σε κομμάτια.
Μια φωνή στο μυαλό μου να με κατηγορεί,
για λάθη που πλήρωσα ακριβά,
ένα βλέμμα που ερωτεύτηκα τυχαία,
μια ζωή που έμενε σε αναμονή
και κάτι ξεπερασμένες από ώρα προθεσμίες.
Ένα μέλλον να περιμένει στην γωνία,
κάτι όνειρα που ξεθωριάζουν στο μυαλό μου,
μια ψυχή που αναζητά αγάπη,
ένα χαμόγελο που έχασε το θάρρος
και ένα βράδυ που χάθηκε στα χρόνια της ζωής μου.

Δεν πιστεύω στον έρωτα και δεν πιστεύω στην αγάπη.
Ούτε στα παραμύθια,ούτε στις αυταπάτες των ψευδαισθήσεων μου.
Βγάλτε με απ΄την λίστα των κατά αφέλεια ονειροπόλων.
Αφαιρέστε τα συναισθήματα απ'την ψυχή μου.
Αποκαλέστε ρεαλιστικά επίγειο τον κόσμο που κινούμαι.
Απαγορεύστε τα όνειρα τα βράδια όταν κοιμάμαι.

Ξεριζώστε την καρδιά μου και πετάξτε την στα σκυλιά.
Μόνο τότε θα ησυχάσω...